ΕΙΤΕ ΛΑΒΕΙΣ, ΕΙΤΕ ΛΑΒΟΙΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ (;)

ΧΑΡΩΝ: Πλήρωσε τα ναύλα, καταραμένε.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Φώναξε, Χάρων, αν αυτό σου αρέσει.

ΧΑΡΩΝ: Πλήρωσε σου λέω, που σε μεταφέραμε.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Δεν μπορείς να πάρεις από έναν που δεν έχει.

ΧΑΡΩΝ: Υπάρχει άνθρωπος χωρίς τον οβολό του;

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν υπάρχει και κανένας άλλος δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν έχω.

ΧΑΡΩΝ: Μα τον Πλούτωνα, θα σε πνίξω, τιποτένιε, αν δεν πληρώσεις.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Κι εγώ θα σε χτυπήσω με το ξύλο και θα σου λιώσω το κρανίο.

ΧΑΡΩΝ: Έκανες δωρεάν λοιπόν τόσο ταξίδι;

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Να πληρώσει ο Ερμής για εμένα. Αυτός με παρέδωσε σ` εσένα.

ΕΡΜΗΣ: Μα το Δια, είμαι για κλάματα, εάν πρόκειται και να πληρώνω για τους νεκρούς.

ΧΑΡΩΝ: Δε θα σε αφήσω.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Τότε τράβηξε το πλοίο στη στεριά και καρτέρει. Μα πως μπορείς να πάρεις κάτι που δεν έχω;

ΧΑΡΩΝ: Κι εσύ δεν ήξερες ότι έπρεπε να ταξιδέψεις;

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Το `ξερα, αλλά δεν είχα, Και λοιπόν; Έπρεπε γι `αυτό να μην πεθάνω;

ΧΑΡΩΝ: Και λοιπόν εσύ μονό θα καυχιέσαι ότι έχεις κάνει το ταξίδι δωρεάν;

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Όχι δωρεάν, φίλτατε. Γιατί και νερά έβγαλα από τη βάρκα και κουπί τράβηξα και είμαι ο μόνος από τους επιβάτες που δεν έκλαιγα.

ΧΑΡΩΝ: Αυτά δεν είναι τίποτε για το λεμβούχο. Πρέπει να πληρώσεις τον οβολό. Δεν γίνεται διαφορετικά.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λοιπόν πήγαινε με πάλι πίσω στη ζωή.

ΧΑΡΩΝ: Έξυπνος είσαι, για να εισπράξω και χτυπήματα από τον Αιακό.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Άφησε με λοιπόν ήσυχο.

ΧΑΡΩΝ: Δείξε μου τι έχεις στο σακούλι.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λούπινα, αν θέλεις, και το δείπνο της Εκάτης.

ΧΑΡΩΝ: Ερμή, από που μας έφερες αυτόν το σκύλο; Και τι δεν έλεγε στο ταξίδι γελούσε σε βάρος των επιβατών, κορόιδευε και μονό αυτός τραγουδούσε, ενώ εκείνοι έσκουζαν.

ΕΡΜΗΣ: Αγνοείς, Χαρών, ποιον άνθρωπο μετέφερες; Έναν άνθρωπο αληθινά ελεύθερο, που δεν τον νοιάζει τίποτε. Αυτός είναι ο Μένιππος.

ΧΑΡΩΝ: Αν σε πιάσω άλλη φορά.

ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν με πιάσεις, αγαπητέ. Δεύτερη φορά όμως δε γίνεται να με πιάσεις.