H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Υ.Γ.: Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Το ανακάλυψα στο Facebook, αλλά "δηλώνει" αγνώστου συγγραφέα. Στις "μαύρες εποχές" που ζούμε, είναι απαραίτητο -ίσως και αρκετά συχνά- να θυμόμαστε τις πρόσκαιρα ξέγνοιαστες στιγμές της παιδικής μας ηλικίας!
Αυτή η γενιά πιστευω οσους κινδύνους και αν έκρυβε πίσω απο την αγνοιά της υπήρξε πολύ πιο ευτυχισμένη και ελευθερη απο οτι τα παιδιά της τωρινής νέας γενιάς της δωροδωκίας γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε αυτήν την ξενοιασιά που βιώσαμε εμεις σαν παιδιά.Σήμερα υπάρχουν πιο πολλές παροχές αφου διανύουμε την περίοδο των DVD,PLAY STASION γενικά της τεχνολογίας που σε μαγευει αλλά είναι εικονική επικοινωνούμε απο μακριά η επαφή εχει σχεδόν εξανεμιστεί τότε δεν υπήρχαν αυτά υπήρχε η αληθινή επαφή το παιχνίδι ο φόβος ανύπαρκτος ωραία χρόνια που δεν θα ξαναέρθουν ποτέ τυχεροί εμείς που τα ζήσαμε παρόλο οτι μας έλειπαν πολλά απο τα σημερινά επιτευματα τα παιδιά μας δεν θα καταφέρουν να παίξουν ανέμελα στον δρόμο ποτέ και αυτό μας πληγώνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήYΠEΡΔΙΠΛΟ ΣΤΡΩΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://apokalipsi-apokalipsitora.blogspot.com/
ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΜΗΝΙΑΙΟΥ ΧΟΡΗΓΟΥ ΤΗΣ ΠΑΣ ΩΡΩΠΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πια αγωνία ομιλούν αυτοί οι κύριοι, και τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν? Μήπως θέλετε να πιστέψουμε ότι οι ακαδημίες των 200 παιδιών υπάρχουν επειδή εσείς επιλέξατε να κάνετε πρωταθλητισμό? Εμπνεύσατε δηλαδή τα παιδιά μας μέσα από τους χειρισμούς και τις τραγικές επιλογές σας, των τελευταίων 5ετων? Και τι πρότυπα μεταδίδεται? Ότι όλοι πρέπει να παίζουν στην κύρια ομάδα και να πληρώνονται(μισθοφόροι), αποκλείοντας τα ταλαντούχα παιδιά της περιοχής? Ότι πρέπει να δίνουμε 30 και 40 χιλιάρικα, σε πολλούς από αυτούς, για κάθε χρόνο, όταν στις οικογένειες μας μετά δυσκολίας πληρώνουμε 40ε τον μήνα? Ότι σε κάθε συμβούλιο σας, παρόντων κάποιον παιδιών, συνδιαλέγεστε με απίστευτη χυδαιότητα, φθάνοντας μάλιστα σε σημείο να παίζετε και ξύλο? Ότι φθάσατε κάποιους ανθρώπους, που είχαν το κύρος και την οικονομική επιφάνεια να τους τρέψετε σε φυγή? Και εάν ο κύριος εκφραστής αυτών των συμπεριφορών και γνωστός ξάδερφος του πρώην δημάρχου, λείπει από αυτούς τους ‘3 με 4’ ανθρώπους, όπως διαβάσαμε, οι περισσότεροι από εσάς ήσασταν παρόντες, και γνωρίζετε πολύ καλά τι συνέβαινε. Περί διαφημίσεως και προβολής του τόπου, απλά είναι ανάξιων λόγου, υσχηρισμοί, και ηλιθιότητες. Θα προτιμούσα να διαφημίζεται ο τόπος μέσω του πολιτισμού του, και των παροχών προς τους πολίτες και επισκέπτες του, και όχι να κρυβόμαστε στα σπίτια μας Κυριακή μεσημέρι, μην φάμε κανά τούβλο στο κεφάλι. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ότι αφορά τα παιδιά μας και τις παιδικές ομάδες, σαφώς και πρέπει να υπάρχει μέριμνα, αλλά για το κύριο τμήμα, θα πρέπει, αφού πέσει κατηγορία(μιας και δεν μπορεί να στηριχθεί), μέσω του ‘δικού μας’, έμψυχου υλικού, να αναδιοργανωθεί, με νέους στόχους, και άλλη προσέγγιση, πάντα με γνώμονα των λαϊκό αθλητισμό. Και επιτέλους κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουνε, και να μην συγκαλύπτονται από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους.
Επάγγελμα : ΠΟΥΘΕΝΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή(γεννηθεις σιγουρα πριν το 1985)
Τι ακριβώς κάνει ο «Πουθενάς» απλά ΤΙΠΟΤΑ είναι εξαφανισμένος. Που ποτέ δε βρίσκεται στο πόστο του. Που κι αν τον ψάξεις, θα 'ναι εις μάτην. Δεν...... παίζει να τον βρεις πουθενά.
Αν νομίζετε ότι ο πουθενάς είναι κάτι απλό , πλανάσθαι πλάνην οικτράν ο Πουθενάς ΔΕΝ είναι ο οποιοσδήποτε εξαφανισμένος και σίγουρα δεν εμπίπτει π.χ. στην κατηγορία αυτή των TV αγνοούμενων, που τους ψάχνουν στα διάφορα show εξαφανίσεων.
Ο πουθενάς είναι κάτοχος πάντα ! κάποιας θεσμικής θέσης. Με τη μόνη λεπτομέρεια ότι αυτό ισχύει μόνο στα χαρτιά και δει μόνο στο μισθολόγιο της ΠΑΝΤΑ κρατικής επιχείρησης και επιχείρησης του ευρύτερου δημόσιου τομέα που ντεμέκ «εργάζεται». Διότι εξαιρετικά σπάνια - έως ποτέ - προσέρχεται για να εκτελέσει το καθήκον του. Καλή ώρα όλοι αυτοί οι «εργαζόμενοι στον 9,84 ΕΦ. Ε. Μ ( ΕμΦανιστέος μόνο Επί Μπικικινίο )
ο αξιότιμος κύριος Τάδε* , αξιότιμος κατά τα άλλα δημοσιογράφος , λάβρος ,κάθε απόγευμα στο alter , τον SKAI τον ΑΝΤΕΝΑ κλπ. ξιφουλκεί κατά των τεμπελαράδων που απομυζούν τον πλούτο της χώρας , από τον ίδιο ή τα μέλη της οικογένειας του! (* λίστα με τους ΤΑΔΕ υφίσταται αναρτημένη στο blog kapistri) προσελήφθη σε ΟΤΑ με εξάμηνη σύμβαση. Για λόγο που μέχρι τώρα αγνοεί ακόμη κι ο ίδιος, δεν τον πήραν ποτέ τηλέφωνο να πάει για δουλειά. Και τα μιστά όμως ρέουσι κανονικά στην μπουζού.
Στους κατ' ουσίαν πουθενάδες εμπίπτουν και στις ακόλουθες περιπτώσεις:
1. υπάλληλος της ΕΡΤ που η μοναδική του δουλειά ήταν να πηγαίνει με ταξί κάθε Κυριακή πρωί στην Πάρνηθα και να ρυθμίζει κάτι στις κεραίες. Ζήτημα 10 λεπτά .
2. οι φύλακες του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας στην Πατησίων, που συνεννοούνται μεταξύ τους και κανονίζουν τις βάρδιες κατά τρόπο ώστε να δουλεύει ο καθένας τους μονάχα μια φορά στις 10 ή 15 μέρες.
3. Αγαπημένος πουθενάς είναι και ο πανεπιστημιακός καθηγητής (συνήθως ιατρικών σχολών) που δεν εμφανίζεται ποτέ στις παραδόσεις και στέλνει αντ' αυτού κάτι σε λέκτορα και κάτι σε φιλόδοξο φέρελπη νέο. Πολλοί εξ ημών έχουμε πάρει πτυχίο χωρίς ποτέ να έχουμε δει τη φάτσα τέτοιων ανεκδιήγητων πουθενάδων.
4.ΕΓΩ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ. ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ???????????????
"Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ | Μαρτίου 8, 2011 στις 11:35 | Απάντηση Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ-ΑΥΛΩΝΑ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΗΛΙΑΣΚΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΖΑΦΕΙΡΗ ΘΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΣΧΕΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΘΟΥΛΟΥ ΝΑ ΔΙΟΙΚΕΙ. ΑΣΕ ΠΟΥ ΤΑ ΒΑΖΕΙ ΜΕ ΑΤΟΜΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟΝ ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ. ΓΙΑ ΠΕΣ ΜΑΣ ΡΕ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΙΚΑ; ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ; ΚΟΙΤΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΧΟΣ ΑΣΧΕΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟ. ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΓΡΙΕΥΕΙΣ. ΜΗΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΣΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ; ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΓΚΑΣ ΕΛΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΤΣΑΜΟΠΟΥΚΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΣΧΕΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ."
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ Ο ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΟ oroposavrio ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΕ. ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ; ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
oropos-ex-press.blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Προβοκάτορα, με τα κάτωθι σχόλια αναρτήθηκε το παρόν και στον δικό μου χώρο
ΑπάντησηΔιαγραφή***human-philosophie.blogspot.com
Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΗΣΑΜΕ, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΝΕΡΓΕΣ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ . ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΒΡΗΚΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑ. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ : ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ 30 ΕΤΩΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 20αρα ! ΤΥΧΑΙΟ ; OXI, Ο ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΩ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ....ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ !